BIRAKOSEYÎ
Cay bî cay nêbî, vanê yew cenêke bî û yew tek lajê ja(ya) bî. Cenêke feqîr bî, bêkes bî, çîdê ja çinî bî. Lajê ja şînê xo rê sûke de kerg-mergî rotênê.
Vanê rojî yew varûk jê dest kewt û girot ke bero sêke de biroşo. Û sûke de zî hîrê-çar birakosey estî, şaro ke şêro sûke, jên(yên) xapnênê û çî-mî jên ti ra gênê, cû-cû virazenê… Vanê lajek wexto ke sêke de wazeno varûka xo biroşo, raştê enî heme hîrin Birakoseyan yeno û tadyenê tira vanê:
– Varûka to çend qaxitî ya?
Lajek vano:
– Des qaxitî ya.
Heme hîre birakosey têdima vinderteyî. Ay lajekê peynî yê vernî ra va:
– Hela bewnî veyne senîn a, qelew a yan nê?
Birayê vernî varûk girot xo dest, tikê destî pira çarnay û da ay biradê bînî û ay zî da ay bînî û cû-cû … Birakoseyan varûka lajekî xo mîyan de vinî kerd.
Lajek ewniya, varûk vinî bî û bi xo zî kelagirî bî va:
– Liya varûka mi bidê, ez feqîr a, xo rê roj de yew kerg roşena û nanê ma tira vejyeno, şima varûka mi se kerde?
Ey lajekê to kamî rê vano, veng şono kamî, enî bonderbîyayê hinî varûk dane?
Vanê lajekî varûk ra fek verada û da piro şi keye. Ena darba Birakoseyan lajekî rê bî derd û lajekê to xo vist yên bende.
Rojî birakosey têreyde kewtî û şonê hemam. Vanê wayîrê varûke zî nizdî hemamî yew ca de xo bendedê ênan di ronayo. Birakosey ke şî cil-milê xwe vetî, wêra ronay, lajekê to cilê heme hîrin tirawitî, yela, da piro şî. Cilî berdî yew ca de limitî û ame şî rayirdê yên sera vindert. Xo hete va:
– Ma veynê enî se kenê, heme hîrê zî bame mendî.
Birakosey hemam ra vejyenê û ewniyenê ke çiyektê cilan çinyo. Eno kinar, ay kinar, dor-norê xwe ewniyayê, cilî çinî. Ewniyayê ke yew gede wêra yo, veynda yê danê. Gede (wayîrê varûke) ame va:
– Çi yo?
Birakoseyan va:
– To key ma dî yo?
Gedî va:
– Nê wila, mi key şima nêdî yo?
Birakosey agêrayê lajekî ra va:
– Ma torê salixî bidê, şo keydê ma û vaje: gedan cilê eylekan tirawitî, pêro bame mendî, nişinê hemam ra vejî, de ka cilanê yên ê ke keye de estî bidê, ma berê pira bidê û wa berê keye.
Wayîrê varûk va:
– Ez çi zana, de gerek şima cayê keyî mi rê vajê, yew nîşan bidê mi, ke ez şêra. Vanê yewî saetê xo, yewî giştirî xo û ay bînî zî çiyîna da bide û girot şî. Lajek xo pîze de vano:
– Ez dayikta şima n … , cilan şima rê ana?
Lajekê to şî û çar-panc hebî embazê xwe pêser kerdî, her kesî yew çiwe girot û amê rayirdê ênan sero fekdê ziqaqî de roniştî. Va anka kûra bibo, tarî bî ên yenê.
Lajek (wayîrê varûke) agêra embazandê xo ra va:
– Gedênê şima zanê, emşo meyîtî gêrenê ha! Meyîtî bame(rût), kûçana gêrenê. Çiwanê xwe bihedirnê, ke raştê ma ameyê, ma pirodê.
Embazanê yê va:
– Ti raşta vanê?
Va:
– E wila, raşt a. Ez şima ra qal vana.
Wila gedan xo hedirna, çiwê xo girotî û amê seredê ziqaqî de vindertî. Tarî bî û birakosey ewniyayê ke ênan rê cilî nêameyê. Mevajê ke lajek şiyo ay cilê (çekê) yên ê ke keye de bî, ayê zî girotî û berdî limitî. Û o bi embazandê xo ra çiwê xwe girotî û ameyê rayirdê yên sero roniştî. Tikê tari bî û ewniyayê ke heme hîrê rûtî vejyayê yenê. Senî ke birakosey amê taxdedê ênan, gedey bi çiwan û dar û keran yên resayê. Lajekê to (wayîrê varûk) yew kexit nûşt û berdê ênan ser na, va:
– “Ez ke ez a, ez wayîrê varûk a. Ena wirdêka der a, girda dere hema menda.” (Ez ku ez im, ez xwedî varûkê me. Ev piçûk e, mezin hîn ma ye.)
Birakoseyan va:
– Wila eno çi ke esto, wayîrê ay varûk o. Hiş ame yên sere, hinî kûra yê veynenê. Ne sinasnenê, ne zî çî.
Pê mişewiryayê va: Ma se bikê, se nêkê? Rinda dere ay a ke, ma şirê gerre. Hemam ra cilê ma tirawitî û ma pêro bame mendî, bi çiwan û keran reyde ziqaq de ma kûtî û remayê. Wa hikûmat yê tebîşo.
Têreyde kewtî şî gerre. De şorê kûra? Şonê saray gerre. Lajekê to zî yew elba mastî girot, tokerd kerd do û şi berdê Saraye verde rona û dest bide kerd va: Bêrênê ha bêrênê, doyê Qerejdaxî yo, mastê mêşnan o, bêrênê ha berênê!
Lajekê to kasan (qedehan) reyde vila keno û dano şarî. Heme hîrê birakosey zî daşta amê, pêro bi kefî û egal î, mayînan wenişteyê û amê ewniyay ke lajek doyo sipî yê sey vewr to keno.
Selam da û va:
– Gede hela yew kasa doy bide xaldê xo.
Lajekî do da ênan, yên do firr kerd û lajek tadya yêna va: Xêr o!
Ênan va:
– Wila ma şonê gerre.
Lajekî va:
– Qey xêr o, şima şonê gere?
Ênan va:
– Ha, ho! Yew dizdî çî ardo ma serî serde, bira nêvajyeno. Ma şonê yê rê gerre kenê.
Lajekî va:
– Eno hawa nêbeno. Ez şima rê yew qal vaja xalo; şima eno hawa cilî pira girotî, xwe têbesto, kefî û egale xo sere naya, şima ke şî hikûmat, kam yeno halê şima perseno? Şima ay hewa şorê, vanê enî zengîn î, kes derdê şima nêperseno. Xo feqîr bikê, cilanê feqîran piragîrê şorê ke pîzeyê hikûmatî şima veşo û derdê şima derman biko, şima bewnîyo.
Heme hîrê birakosey yewbinana ewniyay va:
– Wila raşt a ha, zanî.
Û tadyayê lajekî ra va:
– Ma kermerê xo weyta ronê, cay çî beno?
Lajekî va:
– Ronê. Çî nêbeno, ez ewta ya. Ez cay nêşona, ewta de do roşena, heta ke şima bêrê.
Birakoseyan qaputê xo, xençerê xo, çef û egala xo, qondirê xo û kermerê xo pêro yê hete ronay û tay cil-milê pertal û dirateyê piragirotî û warway pê reyde kewtî, şî hizurdê hakimî. Hakimî va:
– Çiyo? Xêr o? Se bîyo?
Birakoseyan va:
– Hal û mesela eno hawa ya. Hikûmat gerek ay dizdan tebîşo.
Hakimî va:
– Wabo! Ma ko taqîbatê yê bikê, şima şorê.
Birakosey tadyay amê ke lajek wêra de nîyo û yew qaxit nûşto wêra de ronayo, vato:
– “Ez ke ez a, ez wayîrê varûk a. Ena wirdêka der a, girda dere hema menda.” Birakoseyan va:
– Eha! Wila eynî ay lajeko verên o, dayikda ma n… Cil-mil û kermerê yên pêro rayna girotî berdî. Heme hîrê pêra ewniyayê va:
– Nara ma se bikê? Hikûmat enî gûrî safî nêko, ma niştê safî bikê.
Rayna şî hikûmat û lajekî rê gerre kerd. Mesela vernî ra heta peynî pêro ênan ra vat.
Hikûmat va:
– Madem ke eno yew dizdo anasarên o, ancax ke yew xape reyd yê tebîşê. Bîyarê ma tay zêran çarşî de vila bikê û wa polîs û cendirme û mêrdimê ma pêro taqîb bikê û veynê kam arêdano, dizd o yo.
Vanê lajek pê hesya ke zêran (altunan) mîyandê şeharî de vila kenê, hal û hewal eno hawa yo. Lajekê to şi binê sewlandê xo qîr kerd û mîyandê çarşî ra çend ray şi daşt û ame naşte, zêrî bindê sewlandê yê ra padusayayê,…
Mêrdimê hikûmatî ewniyayê ke zêrî qedyayî, tek-tûkî mendî. Pêro ecêb mendî, vanê enî zêrî se bî. Hemin va:
– Wila ma nêdî yewî nizim bî?
Mêrdimê hikûmatî pêser bî va:
– Ma se bikê, senî hawa beno?
Lajekê to rayna qaxit nûşt, va:
– “Ez ke ez a, ez wayîrê varûk a. Ena wirdêka der a, girda dere hema menda.”
Hikûmatî va:
– Eno çi bêj dizd o, ma na raye se bikê? Bîyarê ma ena raye zî yew barê zêran wenê yew devî û hêdîka çarşî de kaş bikê berê, vajê eno barê zêran malê hikûmatî yo. Yew nê ewtano têkil bo. Eger ay dizd bişêno, o do ay devî bi zêran ra bitirawo. O wexto ke kamî deve tebişt, şima zî yê tebîşê.
Herkesî va:
– Temam.
Mêrdimanê hikûmatî deve ard, xemilna, zêrî wenay û verada mîyandê çarşî. Devey qorî cêro ameynê û qorî zî corde ameynê û pêro pêqelibyayî. Lajekî zî, yew deve eynî şekildê ay devedê hikûmatî de nûskî da devan mîyan, devey pêro pêşyayî, şî-amê û lajekî hewsarê ay devedê zêran girot şî û yewî ferq nêkerd.
Lajekê to deve berd, barê zêran sera rona û deve zî serebirrna werd. Mêrdimê hikûmatî pêser bî va: Ma se kê? Deve bi bardê zêran ra şî.
Ena ray bîyarê ma cadûyan (pîrikan) vejê, wa hergo mehla de yew cadû (pîrike) şoro vajo:
Gedê ma nêweş kewto, ma berdo tixtor û hekîman, ma ra vato goştê devî boro seke, weş beno. Bi eno hawa keyan ra bigeyrênê, qe cay şima goştê devî ca nêkenê, Kê berdo sek, deve serebirrnayo.
Vanê çend pîrike cadûyî şî gêray û êrey der amê pêser, ay va mi çî nêdîyo, ay bîne va mi çî nêdiyo, feqet yew pîrike hema nêameya. Me vaje ke ay pîrike zî texmînî şvya yew keye û ay keye zî key lajekî bîyo. Feqet o keye de nêbîyo.
Maya lajekî pîrike ra vato:
– Xêr o, ti çi wazena?
Pîrike zî vato:
– Wila yew lajê mi esto, wirdêk o û nêweş o. Mi berdo hekîmî hete, vato: “Tikê goştê devî boro seke, belkî weş bibo, nê ke darî jê dinya de çinyo. E zî sebeba enî ameya, mi va ez persa, belkî goştê devî key şima de bibo.
Maya lajekî tadyena vana:
– Pîra mi, goştê devî key ma de esto, vinder ez to rê biyara.
Cenêka to yew parçê goştê devî ana dekana kêşta aye û pirike gêna tadyena ke nardona (silêm) ra bero teber, lajek ya vero vejyeno. O ewniyeno ke yew çî kêşda pîrike de esto. Tira vano:
– Pîrê ay çi yo?
Pîrike vana:
– Wila tikê darî yo. Lajek tira şik keno û vano:
– Hela kêşa xo akere, ma veynê çi yo.
Pîrike vana:
– Tikê goştê devî yo, lajê mi nêweş o, ez bena yê rê.
Lajek vano:
– Bê zere ez tikêna bida to pîrê, eno tay o.
Dayê tay dayo to.
Lajekî aye ante zere û ay game serebirnaye, berd dekerde bindê siloy û yew polê ya zî girot ewrad limit û da piro şî.
Hinî pêro şan de amê pêser û hemin va:
– Kanî pîrike nêameya, eno hawa bibo seke, wilala pîrike zî şî. Pîrike nêameya seke, miheqeq Pîrike cay kişta.
Ê qaxit nûşt, vist berdê jên ver, va:
– “Ez ke ez a, ez wayîrê varûk a. Ena wirdêka der a, girda dere hema menda.”
Mêrdimê hikûmatî pêser bî va:
– Ma sekê, pîrik zî şî. Bîyarê ma yewna çî bikê; ma yew raşte de yew çadire pirodê, ma keyna padîşay bîyarê dekê bin û wa dîrê hebî zî eskerî ya hete newbete bigîrê û ma delal veyndê, vajê; “kam ke emşo bişêno xo keynada padişay resno û yew nîşanê xo bido aye, ma keyna padişay dane bide û xelay zî sero danê.”
Ay wext, eger eno dizd dizd bo, bindê ardî de bo zî, xo ena keyneke resneno û eno firset xo desta veranêdano. De şima veyna, wexto ke ame, mela şima yê tebîşê.
Mêrdimanê hikûmatî keyneke berde dekerd bindê çadir û newbedarî dorme ra vindarnayê û delalî veyndayê, herkes pê hesya. Lajekê to zî pêhesya ke anasar yew dirum esto. Lajek warişt ayo destê pîrike ke tira dera kerd bî, girot şî.
De, de, de, …. wila xo newbetdaran ra tirawit û şî bindê çadire. Şî ke keyneke lamba panaya û ja ver de ronişta. Keyneke va:
– Ti amê?
Lajekî va:
– E, ez ameya.
Keyneke va:
– Dizd ti yê?
Lajekî va:
– E, ez a.
Keynek va:
– Pekî. De ti ay giştirî xo bide mi.
Mexsedê keyneke, lajekî rê yew xap virazo ke vinî nêbo. Hesabdê ya ra, lajekî xapênena. Xo hete vana ez xelat zaf bigîra. Lajek tadya va:
– Giştirî xo ra rehet o, hinî ti ê min a, ez ê to ya. Çi ferq keno. Vanê lajekî wêra de heta destê sibay keyneke reyde kay kerd. Têreyd kêf ê kelbût kerd. Û lajek dose ra agêra keynek ra va:
– Zanî, mîza mi ez veşnaya.
Keynek va:
– Nê, qet ti mi heta nê şonê cay ra. Çi wext ke roj berz bi, pêro amê pêser û ma berdî, xelata min û to zî daye, ay wext ti şonê. Lajekî kerd nêkerd, keyneke yê vera nêda.
Lajek tadya va:
– Ti bawer nêkena, ha to rê, yew la fîne destê mi û destê min ê binî akerde verade, ez tebera tikê mîza xwe kena û yena.
Keynek eno vatey lajekî qebûl kerd. Lajekê to destê pîrike (ay desto ke keye de derrakerd bî) xo vera ant û bi destê keyneke mîyan na. Keyneke ferq nêkerd û destê pîrike pêt pêt tebîşt, va hinî ko kû ra şêro. Lajek wexto ke ame bî, yew metereyê aw zî xo reyde ard bî; ê peya xo tadaye keyneke û da piro metres qûl kerd û aw şirr, şirr, … amê war. Keyneke xwe hete vana:
– De destê yê, destê mi mîyan do û ha mîza xo zî şirr, şirr keno.
Mevaje ke lajekî metresê awe qûl kerdo, ay vengê aw o. Yê rayîrî ser nayo, şiyo. Keyneke pawena awe qedyay û feqet o nîno zere. Destê ya cemidyeno, a destê xo kaş kena, vana:
– Ti sekenê teber de?
Ewniyena ke wişşş, desto veng ame. Lajek çinyo. Rema şî.
Lajek rema şî û keyneke ewra de mende. Lajekî keyneke zî herimnaya û newbeçî zî ewra de yê. Nimajîder roşin bî û lajekî yew qaxit nûşt, vist rayirî ser, va :
– “Ez ke ez a, ez wayîrê varûk a. Ena wirdêka der a, girda dere hema menda.”
Padişay veynda mêrdimandê xo da, va:
– Şima se kerd, senî hawa bî?
Wezîranê yê va:
– Hal û hewal eno hawo yo: Destê pîrike nanîko destê keyneke mîyan nayo, metresê awe qûl kerdo, vato ez mîza xo kena û nêzana newbeçî hewn de mendî, se kerdo? Keyneke zî herimnaya û remayo şiyo, ma zî nêzanê.
Enî hende doz û dakerana dime, padişayê yew dewlata girde zî qerarê xo erşaweno enî padişay rê, vano:
– Lîya ti padişayê yew dewlet ê, ti niştê yew dizdî tebîşê, ko hinerê to çi bo?
Eno leke timo derê yeno û padişa zî ena sero zaf dejeno. Padişa agêreno wezîrandê xo ra vano:
– Şima vanê ma sekê?
Wezîrî vanê :
– Wila ma zî nêzanê ma se bikê …
Di-hîrê aşmî beyntard şî, keyneke avis (hemla) vejyaye. Û wextê ya ame, yew lajek derê bî. Padişay meclisê xo pêser kerd, va:
– Ma na raye se bikê?
Wezîran va:
– Çiqas tixtorî estî, ma veyndê wa bêrê, wa gûnîya lajekî beylû bikê. Gûnîya gedî û kamî pê girewte, laj zî ê ayê yo. Ena ray ma yê veranêdanê.
Padişay memleket de çiqas mêrdimî bî, pêro raşteyê saray de antî pêser, yewek keye de nêverdayê. Gede zî hinî gird bîyo; bîyo di-hîrê serre. Ma veynê lajek şono kamî hete û gûnîya yê kamî ro giryena, piyê yê zî o yo. Wa ay wext gûnîya ênan wirdîne bigîrê veynê, eger pê girewte, laj ê yê yo.
Ey wayirê varûke (lajeko dizd zî) mecbur ameyo raşteyê saraye, se ko. Gede milete mîyan ra yew bi yewî vera geyreno û wexto ke yeno nizdî yê, o xo dano taxdedê mêrdimandê bînan. Feqet wexto ke yeno, yew leyîrê aroşî zî dekeno pistindê xo, xo reyde ano. Gede mîyandê millet ra gêra, gêra ame taxdedê yê, ê qoqa aroşî bide nawite, gede rema şî. Rayna gede mîyandê millet ra gêra ame nizdî yê, ê rayna qoqa aroşî bide nawite, gede peyser şî. Raya hîrine ke vanê gede ame, hinî şarî fam kerd ke gede şono ver bi yê.
Vanê lajekê to hinî aroş verada û va:
– Ha, ha, ha! aroş, aroş!
Û millete aroşî dime kewte, o çilpo rema şî. Xelisya.
Gede zî ca de mend, aroş zî ca de mend, ay hinde mêrdimî zî ca de mendî û mêrdimî pêro vindertî tira ewniyayê, va:
– Lila eno çi bî, eno çi dek û dolab bî, eno çi aroş bî, eno kamî verada.
Mend rojo bîn, lajekî qaxit nûşt vila kerd, va:
– “Ez ke ez a, ez wayîrê varûk a. Ena wirdêka der a, girda dere hema menda.”
Vanê padişa hinî cellan ver baciyeno, teqeno û vano:
– Ma se bikê enî mêrdimi? Hinî îmkan çinyo, ez hinî îlan kena, wa eno mêrdim bêro çi miradê yê esto ez biqedêna, terk wa bêro xo mi nawno. Ez têkilê yê nêbena, yê efo kena.
Vanê lajek zî ena pêhesyeno, feqet, vano:
– Ez nêşona. Wa şertanê xo mi rê vajo, ez hema şona.
Padişa zî ena pêhesyeno û vano:
Şertê min o verên; gerek yew felaket seredê ay qiralî (qiralê ke qalî vistî bide) bîyaro, ke ez memnun bibo û ceza yê hewana. Timo erşaweno mi dime, vano:
– Ti senî padişa yî, yew dizd to mîyan do, ti nişênê ay dizdî tebîşê. Hinî hikûmê to kûra mendo.
Vanê dizdî şertê padişay qebûl kerd û raykewt şi padişay hete, va:
– Mi rê vîst roj mûsade bike, ez şertê to bîyara ca.
Padişay va:
– Ayê lajekê dizdî yanî wayirê varûke, memleketê xwe caverda şi memleketê ay qiralî. Dizdê to şi wêra naşte-daşte persa û yewî key qiralî bide nawit. Lajekî xo hedirna û mexreb tarî bî, şi dekewt tiwaletê qiralî. O zano ke qiral yeno tiwalet. Ey lajek bi yew hawa şi tiwalet (awrêj, kinav); yew posteyê kelî cêrecor zingilî pa kerdî û qoncixê zî pa kerdî, ke hergo yew nêm lîtere bî. Û hêdîka şî tiwaletê qiralî de xo limit. Qiral ke senî yeno kinav(tiwaletî) zerre, o cadê xo ra warişt û xo têşona, yew gûrmî û nalî dekewte ay cayan ke, qiral tira ewniya, bavo(!), ca de ziwa bi. Lajek tadya tede qalî kerdî, va:
– Meterse, ez gangêr a. Ez ameya ke ganê to bigîra. Ti qey tersenê? Peynî gerek ti nêmirê?
Ziwanê qiralî gêrya. De, de, de, … lajekî yê qalî vist.
Qiral agêra va:
– Mi rê vîst û çîyer seetî wext bide, ez wesyeta xo biko, ez xêr û xêratê xo biko û tira dime ti çi wext yenê bê, ez hadre ya.
Lajekî va:
– Meyşte eno wext, ez to weyta de wazena. To rê mûsade. Madem ke ti qiral î û ti rica kenê, ez ko to rê yew roj mûsade bika, ez ganê to nêgîra. Xo rê wesyeta xo, xêr û xêratê xwe bike. Feqet eno beyntardê min û to de maneno ha (!), ti yewî ra cay çî nêvajê, ti vajê, ay game ez ganê to gêna ha(!).
Qiral warişt şî. Şi keye de melûl melûl xo derg kerd. Ceniya yê, gedanê yê, qewmê yê pêro pêser bî, va:
– Se bîyo to? Çirê ti eno hawa melûl î?
Oiralî va:
– Ez mirena. Mi hewndê xo de dîyo ke ez hinî mirena.
Qiralê to wesyeta xo kerde; eno hawa xêrê mi bikê, eno hawa çî mi bikê, … û filan û bêvan, qedya. Lajek zî şino yew tabute ano wêra de roneno.
Wextê qiralî temam bî û qiralê to vejya ame. O ke ame, lajekî tira va:
– Cay to hinî ay dinya ya, şo wêra tabute mîyan.
Qiral ke şi tabut mîyan, lajekî qapaxê ya da piro û çend mêxî zî sero dayê piro û agêra tira va:
– Ti vengê xo nêkê ha, bewnî ez to ra vana. Feqet mi çi tora va, ti gerek tesdîq bikê.
Qiralî va:
– Wabo.
Hinî lajekî yê dekerd tabut mîyan û resnî reyde wegirot yela! Zaf ame, tay ame, rayîrê çenday rojan girot û ame memleketê xo, şi padîşay resa û padîşay ra va :
– Padişayê mi, gazî meclisdê xwe bike, wa bêro pêser.
Padişay vênda meclisdê xo da û pêro amê pêser. Tabuta qiralî zî wêra de ronayeya.
Lajekî (dizdî; wayîrê varûke) qiralî ra va:
– Bewnî mi rind goşdarî bike, de ez hinî to ra çi persa, ti gerek ciwab bidê mi. Wa meclîs zî ma goşdarîya ma biko.
Lajek tadya va:
– Qiral, heway kûtikî bilawe.
Qiral heway kûtikî lawa.
Lajekî va:
– Qiral, heway herî bizirre.
Qiralê to heway herî zî zirra.
Û lajekî bi eno hawa, cay gûrê nemendî yê serî ser de ardî û va:
– Temam.
Padişa agêra lajekî ra va:
– Enka eno ay qiral o?
Lajekî va:
– E, ay qiralo ke ti vanê o bi xo yo.
Padişay da piro mêxî antî û ewniya ke ay qiral bi xo yo. Qiral tabut ra vejya ke sarayda padişay do (ay padişayo ke sebeba dizdî qalî vistê bide) û meclisê yê zî degirote yo.
Pêro zî qalanê yên goştarenê. Qiral agêra padişay ra va:
– Eno çi bî?
Padişay va:
– Eno, ayo ke to her ro erşawitê mi dime, vatê yew dizd to mîyan de esto, ti nişnê yê tebîşê, eno ayo dizd o, eno hawa kerd to. Eno ayo dizd o ha! Ti qey hezê kûtikî lawaynê? Ti qey hezê herî zirraynê? Ti qey hende ca amê? Enî felaketî qey to serî ser de amê? To qey lomey mi ra kerdê?
Qiral tadiya va:
– Temam. Hinî tewbe.
Padişay va:
– Hinî tewbê çi çaxî yo, him ti kerdî kûtik, him ti kerdî her …
Hinî ena sero, padişay lajek bexiş (efo) kerd, xelaya yê daye û ez ameya, lajek şî.
Balkêşîye: Ena mesela mintiqa Gêle de ameya pêserkerdiş û nûstiş.
Pêserkerdox: Seîd VEROJ
